Un 11,25% da poboación española é estranxeira, cinco millóns de persoas segundo o Instituto Nacional de Estatística (INE). É un colectivo sometido a acusacións frecuentes referidas a aspectos económicos como o seu suposto tren de vida elevado ou a súa captación de axudas e empregos que pertencen a outros.
Do total de persoas estranxeiras case 3.000.000 (2.419.877 no mes de agosto), cotizan á seguridade social, é dicir, TEÑEN UN TRABALLO E CONTRIBUEN COS SEUS IMPOSTOS AO NOSO ESTADO DO BENESTAR.
BULO 1: AS PERSOAS INMIGRANTES SÓ VIVEN DE AXUDAS E ADEMAIS QUÍTANNOLAS AOS ESPAÑOIS
A simplificación (“os inmigrantes quítannos as axudas”) é unha das tácticas de propaganda máis utilizadas ao longo da Historia. As axudas en España non se dan por razón de orixe ou nacionalidade, senón en función do nivel de renda, de criterios socioeconómicos. Iso significa que, se os inmigrantes os cumpren, tamén deben recibilas, como establece a normativa.
A Lei de Estranxeiría afirma no seu artigo 14 que “os estranxeiros residentes teñen dereito aos servizos e ás prestacións sociais, tanto ás xerais e básicas como ás específicas, nas mesmas condicións que os españois”.
Segundo o INE, o 21,7% dos españois estaba en risco de pobreza ou exclusión social en 2019. Ese mesmo ano, estaban na mesma situación o 46,2% da poboación estranxeira de orixe europea e o 54,2% da poboación estranxeira de orixe non comunitaria. A diferenza é de máis do dobre, e por iso estas cifras utilízanse a miúdo para presentar aos estranxeiros como grandes receptores de fondos, aínda que en cifras absolutas a poboación estranxeira é menor que a española. Ante unha situación de marxinalidade existe a obrigación de intervir dos poderes públicos.
O artigo 14 da Lei de Estranxeiría aclara que “os estranxeiros, calquera que sexa a súa situación administrativa”, é dicir, con papeis ou sen eles, teñen dereito a “servizos e prestacións sociais básicas”, tales como prazas de urxencia en albergues ou comedores sociais. Na práctica, numerosos obstáculos impiden aos inmigrantes, ademais de traballar de maneira legal, acceder a moitas das axudas sociais ás que un español pode acceder. Só os estranxeiros empadroados e con residencia legal en España teñen o mesmo dereito que os españois para acceder ás prestacións sociais.
BULO 2: AS PERSOAS INMIGRANTES COBRAN A "PAGUITA DEL ESTADO"
Non existe unha paga específica para os inmigrantes, ningunha prestación social só para eles, ningún trato de favor. É un mito estendido que esta sí se concede e que mesmo provoca un “efecto chamada”.
Para os irregulares, máis aló dos servizos básicos, a única forma de acceder a axudas sociais é regularizarse. O proceso de regularización, conseguir a residencia en España, pode chegar a ser un calvario para moitos. A nosa lei de estranxeiría é do ano 2000, está obsoleta e desactualizada, ten unha chea de requisitos que fan case imposible a regularización administrativa das persoas migrantes”.
O uso de expresións descalificadoras con sinal na memoria colectiva (“a paguita” o é) pode considerarse un exemplo da técnica propagandística clásica do “símbolo ou termo”. Está destinada a estigmatizar a grupos, colectivos, prácticas ou estados mediante a expansión dunha etiqueta que os sinala negativamente (como cando se di “eixo do mal” para referirse a un conxunto de países.
BULO 3: AS PERSOAS INMIGRANTES QUÍTANNOS O TRABALLO AOS ESPAÑOIS