Tipos de financiamento
Pola orixe dos recursos económicos de financiamento, estes poden atender a diferentes categorías.

Polo orixe dos fondos:

• Financiamento interno. Principalmente este tipo de financiamento atende ao aproveitamento das reservas e o propio capital cos que conta a empresa (autofinanciamento) ou a través da conversión en líquida de dereitos ou activos dos que dispoña a empresa (dereitos sobre clientes, remanente na tesourería, equipamento convertible ou liquidable, ...). Por outra banda, aínda que non é estritamente interno stricto sensu, se podería incluír neste tipo de financiamento aquel no que o socio ou socios dunha sociedade lle achegan fondos económicos para o seu financiamento (a través das contas correntes con socios ou de posibles ampliacións de capital).
• Financiamento externo. Todo aquel financiamento que procede de persoas físicas ou xurídicas alleas á empresa, sexa ou non a título oneroso. Neste sentido poden ser os clientes, provedores, entidades financeiras, ... Os préstamos (nas súas distintas liñas) ou hipotecas son as fórmulas máis habituais de financiamento externo, tanto para pemes como para empresas.

Polo tipo de retribución do financiamento:

• Financiamento gratuíto. Centrado principalmente nas subvencións ou axudas públicas ou privadas é aquel tipo de financiamento que non esixe un retorno da achega entregada á empresa, nin do capital nin obviamente dos intereses que puideran xerar.
• Financiamento retribuído. Neste tipo se recollen todo tipo de financiamento polo que a empresa se compromete a devolver o importe do mesmo (capital do préstamo) e dun rendemento ou porcentaxe de beneficio (tipo de interese) que pode estar ou non referenciado a un índice de referencia coñecido polas dúas partes do préstamo (IPC; tipo de interese do diñeiro, ...).

Pola duración do financiamento:

• Financiamento a curto prazo. De xeito xeral, se entende por curto prazo un financiamento que ten que ser devolto nun prazo inferior a 12 meses; é dicir, amortizable dentro do ano dende a súa constitución. De xeito xeral, este tipo de financiamento atende a circunstancias moi particulares de falta de tesourería ou de liquidez momentánea da empresa.
• Financiamento a longo prazo. Pola contra, este tipo de financiamento atende a prazos de amortización superiores a 12 meses, aínda que posteriormente se poidan definir ou non fórmulas de amortización anticipada ou cun prazo de carencia. Este tipo de financiamento habitúase a utilizalo para investimentos, crecementos ou consolidación de liñas de negocio, de tal xeito que se axusten ao horizonte propio do investimento a realizar.

Factores a ter en conta

Entre outros podemos considerar os seguintes factores:

• Capacidade de devolución. É preciso que a empresa valore e dimensione a capacidade real e monetaria de devolución (sexa mensual, trimestral ou ao final de vixencia do préstamo) e así poder atender as súas obrigas.
• Capacidade de endebedamento. Dun xeito similar, pero dende o ámbito das súas masas patrimoniais, é moi importante tamén que o endebedamento (pasivo esixible) non represente unha porcentaxe elevado sobre o total do pasivo. Esta ratio é coñecido como ratio de endebedamento e se calcula mediante esta fórmula:

Aínda que internamente non teña unha repercusión inmediata na vida ou continuidade da empresa, é preciso entender que canto maior sexa peor para a supervivencia da mesma, recomendándose que a dita ratio se manteña entre o 40% e o 60%.

• Garantías esixidas. Por outra banda, de xeito habitual (máis no caso de proxectos emprendedores novos) é preciso garantir perante o prestamista o total ou parte do préstamo. É o que se entende por garantía. Neste sentido, as garantías poden ser:

- Reais. Sobre un ou máis bens cuxo valor cubre o importe a prestar, sendo a hipoteca o exemplo máis claro deste tipo de prenda)

- Persoais. Co patrimonio persoal da persoa que avala sexa a persoa empresaria ou outra).

Neste sentido é un factor importante de cara aos proxectos emprendedores, por carecer en moitos casos da “seguridade” ou “solvencia” suficiente para acudir a unha entidade financeira para afrontar os investimentos do seu negocio.

• O capital, o prazo de amortización e o tipo de interese. É o conxunto de variables que, dun xeito combinado de dúas en dúas, permiten calcular o terceiro, utilizado de xeito xeneralizado para calcular os custes dun determinado préstamo. De xeito resumido, estas variables son as que se utilizan na maioría dos casos para determinar as cotas dos préstamos bancarios cando estas teñen sempre o mesmo importe (coñecido como método de préstamo francés). A relación entre unhas e outras variables se observa na seguinte fórmula:

Como resultado das distintas interaccións (en función do número de cotas a pagar), se poderá obter un cadro de amortización, que representa a forma como se vai amortizando o préstamo en cada unha das cotas.

• Coherencia entre o prazo de endebedamento e de investimento. Por último, considérase moi recomendable que calquera fonte de financiamento se axuste tamén ao tipo de aplicación á que se vai aplicar.

É dicir, ten que haber unha coherencia entre o investimento ou utilización do capital percibido cos prazos previstos para a súa correspondente amortización.

Tipos de financiamento

• Créditos comerciais a curto prazo

Aínda que a Lei 3/2004, de 29 de decembro, pola que se establecen medidas de loita contra a morosidade nas operacións comerciais (posteriormente modificada pola Lei 11/2013, de 26 de xullo, de medidas de apoio ao emprendedor e de estímulo ao crecemento e da creación de emprego) limita o prazo de pago máximo a 60 días para as operacións empresariais, existen distintas fórmulas para que a empresa poda obter un certo marxe entre a recepción e posta á venda das mercadorías do provedor e realizar o pago das mesmas a este dentro do propio ciclo de explotación da empresa.

Este tipo de financiamento cobra máis relevancia, se cabe, sobre todo no caso de empresas que se están a dedicar ao sector do comercio ou onde os clientes pagan ao contado.

Deste xeito, entendendo esta sistemática, obviamente o ideal para calquera empresa é que o prazo medio de cobro sexa menor que o prazo medio de pago, conseguindo así que sexa o propio tráfico operativo o que asuma o financiamento das mercadorías adquiridas.

Neste caso, o custe deste tipo de financiamento se inclúe xa no propio prezo de compra dos produtos, sendo un factor máis a ter en conta por parte do provedor á hora de fixar o prezo de venda.

Liña ou pólizas de crédito
A póliza de crédito é un tipo de financiamento bancario que da soporte a curto prazo a unha empresa para atender ao seu tráfico diario.

A entidade bancaria pon a disposición da empresa un diñeiro na súa conta bancaria e accederá a el cando lle sexa necesario (de aí a diferenza entre crédito disposto e crédito dispoñible), sen estar directamente vencellado a un investimento, compra ou actividade extraordinaria.

A cantidade dispoñible irase utilizándose ata esgotarse, tendo un límite fixado na propia póliza, o propio capital da liña de crédito.

Periodicamente, segundo se teña estipulado no contrato, a empresa deberá asumir tamén os correspondentes custes financeiros (con carácter xeral, trimestralmente) e, ao seu vencemento, devolver o devandito crédito a curto prazo (habitualmente doce meses).

Pola súa utilización (crédito disposto) a empresa pagará uns intereses a medida que se irán descontando da conta corrente de aquela.

• Préstamo bancario

Xunto co crédito comercial o préstamo bancario é o tipo de financiamento máis utilizado e o máis coñecido.

Trátase dun contrato mercantil entre dúas partes polo que o financiador (a entidade financeira) pon a disposición do financiado (a empresa) unha determinada cantidade de diñeiro por un tempo limitado e definido a cambio dunha remuneración (intereses financeiros e comisións).

Como contrapartida, o debedor (a empresa) recibe a dita cantidade de diñeiro e devólveo ao cabo do tempo establecido (mediante as cotas ou partes nas que se divide o prazo de amortización) segundo as condicións pactadas, incluíndo á devolución do capital (parte do préstamo pendente de amortización) e o pago dos intereses pactados.

Habitualmente, este tipo de financiamento vai asociado a un investimento (maquinaria, crecemento, melloras, ...) ou compra extraordinaria cunha duración de entre 3 e 5 anos.

Unha variante deste tipo de financiamento é o préstamo hipotecario, no que o préstamo está vinculado á adquisición dun inmoble que, a súa vez, serve de prenda ou garantía de devolución. Neste caso, a duración do préstamo habitúa a ter unha duración de entre 10 e 15 anos, máis axustado á vida útil do inmoble.

A viabilidade da concesión do mesmo vai asociada á determinación da solvencia financeira que teña a empresa e o propio patrimonio persoal do empresario (na maioría dos casos mediante un aval ou garantía persoal), posto que a entidade financeira o aprobará ou denegará en función da capacidade da empresa de devolvelo que teña calculado.

Entre os aspectos a ter en conta, ademais do tipo de interese que vai a aplicar a entidade financeira, hai que mencionar tamén:

• As comisións de apertura, cancelación parcial, peche e por falta de pagamento dalgunha cota (morosidade).
• O prazo de amortización do préstamo. Como se comentaba anteriormente é preciso saber equilibrar o período de amortización coa aplicación que se vai facer do préstamo. Evidentemente, a maior tempo de amortización, maior custe financeiro pero menor cota a aboar.
• Período de carencia, entendido como o prazo durante o que só se pagan intereses e por tanto, non se amortiza capital (habitualmente 6 ou 12 meses).

Existen diferentes clases de préstamos:

• De tipo fixo. Implica que o tipo de interese mantense sen alterar durante toda a vida do préstamo.
• De tipo variable. O tipo de interese varía en cada certo tempo (semestral ou anualmente, segundo o acordado).
• Tipo de interese mixto. Combinando os dous anteriores, mantense fixo durante un período e logo varía ata o final do período de devolución.

En calquera caso, habitualmente se toma como referencia un índice (o máis coñecido como tipo de interese, como o Euribor) ao que se lle suma un porcentaxe constante (chamado diferencial).

Por último, e aínda que a meirande parte de entidades bancarias dispoñen do seu (loxicamente orientado ao seu negocio), a continuación se presentan algunhas páxinas web onde se pode acceder a calculadoras de préstamos para poder obter os cadros de amortización asociados ás simulacións que sexan necesarias:

• BANCO DE ESPAÑA. Neste portal do cliente bancario o Banco de España pon a disposición de calquera usuario unha calculadora de simulación de préstamos. Tamén dispoñible en formato App para dispositivos móbiles. Neste caso ademais, se pode simular cada unha das variables propias do préstamo (prazo, capital e tipo de interese).
• ABANCA. Neste enlace se accede ao simulador de préstamos e, neste outro se pode acceder ao simulador de hipotecas.
• BANCO SANTANDER. Tamén se pode facer as simulacións dos préstamos co simulador que este banco ten neste enlace.

Leasing
Xunto co Renting, o Leasing é unha modalidade de contrato de arrendamento a medio ou longo prazo onde, a cambio do aluguer dun ben, equipamento ou inmoble, se realizan unha serie de pagos (a modo de aluguer, de aí o nome en inglés), existindo sempre unha opción de compra (que se pode ou non exercer) polo valor residual do ben ao remate do contrato de aluguer que é posible negociar antes de formalizar o contrato.

De xeito xeral, o Leasing presenta dúas tipoloxías:

1. Leasing financeiro ou operativo: é o contrato de arrendamento financeiro onde unha entidade financeira adquire o ben que necesita unha empresa e lle cede o seu uso a cambio dunha cota periódica. Ao final do devandito contrato, a empresa ou arrendatario pode tomar tres alternativas. Asinar un novo contrato de arrendamento financeiro sobre outro ben substitutivo, devolver o ben cedido, ou ben exercer a opción de compra para adquirir o ben polo seu valor residual. Este tipo de leasing habitúa a estar destinado á adquisición de bens mobles e inmobles a medio ou longo prazo (entre 2 e 10 anos). No leasing operativo, a duración do contrato é máis curta (de 1 a 3 anos) e son operacións destinadas á promoción de vendas entre provedores e clientes.
2. Lease-back: tamén chamado retroleasing ou leasing con pacto de recompra. A empresa, como propietaria dun ben necesita obter liquidez, polo que vende o dito ben a unha entidade financeira de leasing, pero segue utilizando devandito ben como arrendatario, a cambio dunha serie de cotas periódicas. Unha vez que finaliza a duración do contrato, o arrendatario compra de novo o ben, recuperando a titularidade sobre o mesmo.

          Entre as súas vantaxes se atopan basicamente as fiscais, xa que ofrece a posibilidade de aprazar o pago de impostos, como é o caso do IVE (é a empresa propietaria quen o soporta). Tamén se pode acceder a vantaxes fiscais xa que as cotas pagas considéranse gastos de explotación e son deducibles no imposto de sociedades.

Outra característica deste tipo de financiamento é que non é necesario que a empresa que solicite o leasing presente numerosas garantías, xa que a garantía xa é implícita co ben arrendado.

Renting
Como produto financeiro é moi similar ao Leasing. Difire del en que, ademais de obter o dereito de uso do ben alugado, conta cunha serie de servizos adicionais determinados contractualmente, como poden ser pólizas de seguros, tributos, reparación e mantemento, gastos de substitución, etc.

A diferenza do leasing, pode ser que non se posúa a opción de compra, de maneira que o ben se devolve á sociedade arrendadora unha vez o contrato finalice.

Habitualmente se utilizar para activos cuxa obsolescencia ou amortización é moi rápida, tales como equipos informáticos, aparellos de telecomunicación, vehículos, etc. De aí que a súa duración oscila entre 2 e 5 anos.

A pesar de ser unha forma de financiamento que incorpora un custo nas súas cotas algo máis elevado que outras formas de financiamento, como o leasing, as súas principais vantaxes son que permite á empresa o uso de bens sen a necesidade de facer fronte a elevados desembolsos iniciais, externalizando o mantemento e a conservación do ben.

Factoring
O factoring é outro tipo de financiamento que se obtén coa cesión da "carteira de cobro a clientes" (reflectidas en facturas, recibos, pagarés ou letras sen abonar) de unha empresa a unha entidade financeira (denominada sociedade Factor), anticipando e convertendo as vendas a curto ou medio prazo en vendas ao contado, asumindo o risco de insolvencia da empresa e encargándose da súa contabilización e cobro a cambio dun custe financeiro ou de xestión.

Son varias as persoas ou empresas que interactúan neste tipo de operación financeira:

• Entidade financeira (cedente): papel asumido por empresa especializada en "factoring" ou unha entidade financeira.
• Empresa Cliente (cesionario): comerciante ou empresario.
• Debedor (cedido): Calquera persoa salvo as administracións públicas, sempre que o cedente sexa empresa

Os servizos prestados pola entidade de "factoring" ou cedente adoitan ser os seguintes:

• De administración ou xestión de créditos comerciais. A entidade de "factoring" queda obrigada a cumprir o servizo de xestionar os créditos cedidos, quedando exento o empresario transmitente de imputar medios materiais e persoais para a realización de tal xestión.
• De financiamento: Considéranse elementos obxectivos de cesión:

- O crédito, actual ou futuro

- O prezo, con inclusión do tipo de interese pactado e o tempo de adiamento

• De garantía: A entidade de "factoring" asume o risco de insolvencia do debedor cedido. A cobertura ofrecida por estes contratos, é similar á que achega o seguro de crédito.

Como principais vantaxes do factoring se poden destacar:

• Máxima mobilización da carteira de debedores e garante o cobro de todos eles
• Saneamento da carteira de clientes
• Permite recibir anticipos dos créditos comerciais cedidos
• E polo lado dos inconvenientes destacan:
• Custe elevado. Dado que o risco é derivado á entidade cedente e esta, ao mesmo tempo, ten que realizar a xestión de cobro, o tipo de interese aplicado é maior que o desconto comercial convencional

Obviamente, pode que a empresa factor non acepte algúns dos documentos da súa empresa cliente
Quedan excluídas as operacións relativas a produtos perecedoiros e as da longo prazo (máis de 180 días).

Confirming
O confirming é outra fórmula financeira para optimizar a xestión de pagos aprazados a provedores.

Consiste en que a entidade financeira, como intermediaria, ofrece un anticipo do pago das facturas entre unha empresa e os seus provedores. É, por tanto, un factoring á inversa posto que, en lugar de xestionar os cobros dos clientes, desconta os pagos que se han de acometer a favor dos provedores nas súas respectivas datas de vencemento.

Dada a evolución nos últimos anos, a empresa contratante ou emisora, adoita ser (cada vez máis) unha empresa con gran solvencia e que acumula un volume moi grande de pagos a provedores.

O obxectivo, en todo caso, é externalizar a administración e xestión de pagos da empresa, a cambio dunha comisión que cobrará a entidade financeira encargada de xestionar eses pagos, eliminando custes auxiliares de xestión de cobros.

Obviamente as comisións pagadas serán maiores cantas máis ordes de pago posúa a empresa, e conleva unha mellora na xestión dos pagos a provedores favorecendo a relación cos mesmos, permitindo ademais axustar as necesidades de tesouraría con mellores previsións e elimina tarefas de xestión administrativa que non xeran valor.

Para isto, a entidade financeira comprométese tamén a cumprir os prazos acordados de vencemento acordados cos seus provedores, e ademais ofrece a posibilidade do pago anticipado das súas débedas a cada provedor.

En definitiva, o que fai é ceder os dereitos de cobro á entidade financeira sen capacidade de recurso, permitindo que quede libre de toda responsabilidade en caso de falta de pagamento. No caso de que decida non adiantar a factura, o pago da factura sería íntegro e na data de vencemento sen descontarse intereses sobre a factura. Por iso a súa vantaxe principal é que a empresa obtén financiamento inmediato ao recibir unha factura confirmada e ter a posibilidade de adiantala, ademais de mellorar a xestión de cobros das facturas emitidas.

Business angels
O Business angels é un tipo moi actual de financiamento polo cal, unha persoa ou grupo de persoas (físicas ou xurídicas) con experiencia ou capacidade de coñecer o mercado que achega un capital, coñecemento (know-how) e contactos de referencia de cara a facilitar o crecemento das empresas , previa avaliación do seu modelo de negocio e contrastado o interese pola expectativa de crecemento e rendibilidade da mesma.

Deste xeito, a finalidade dos Business angels vai máis aló de ser un mero prestamista de calquera empresa, cun maior ou menor grao de implicación e control do investimento condicionado, por unha banda, á participación en accións que o Business angel teña na sociedade e, polo outro, aos acordos establecidos no pacto de accionistas.

Aínda que é moi similar ás sociedades de capital risco, neste caso os Business angels habitúan a investir parte do seu propio patrimonio, polo que tamén o tipo de empresas ao que se dirixen xeralmente son de menor dimensión.

Loxicamente, canto máis elevado sexa a porcentaxe de accións adquiridas polo Business angel, maior será o control sobre a empresa e tamén sobre o seu investimento.

Entre as principais vantaxes deste tipo de financiamento, destacan:

• Adaptado ás necesidades específicas das persoas emprendedoras, aos que os Business angels poden achegar ao mesmo tempo capital, asesoramento experto e relacións empresariais.
• Promove o investimento favorecendo a creación e o desenvolvemento de empresas, coa potenciación e a promoción de novos negocios e novas ideas emprendedoras.

Unha vez que a empresa ten cumprido co proxecto de investimento, pasado un período de entre tres a cinco anos, o Business angel tende a realizar o desinvestimento, que adoita adoptar unha das seguintes fórmulas:

• Venda das participacións ao resto de socios promotores do proxecto
• Venda das participacións a un terceiro (outro Business angel, socio industrial ou entidade de capital risco)
• Incorporación do Business angel como socio permanente na empresa
• Liquidación da sociedade.

Na actualidade son máis de 40 os Business angels que se teñen identificado pola Rede de Business Angels de España , contando en Galicia con información máis detallada na propia páxina do Igape no que tamén se pode pedir axuda para valorar proxectos.

Dentro da documentación complementaria se incorpora a Lei 9/2013, do emprendemento e da competitividade de Galicia na que se recollen os beneficios fiscais e demais para as entidades que se convertan en Business angels, así como un manual de procedementos asociados á rede de Business angels.

Préstamo participativo
Como resposta ás limitacións financeiras que as pequenas empresas veñen de soportar estes últimos anos xurdiron varios instrumentos de financiamento que teñen como finalidade principal favorecer a continuidade e o desenvolvemento das Pemes.

Poida que o máis descoñecido de todos eles sexa o préstamo participativo.

Aínda que se trata dun instrumento financeiro pouco utilizado ata agora polas empresas, o préstamo participativo xunto coa figura do Business angel, empeza a abrirse camiño na procura de liquidez, xa que atende a un segmento do mercado xeralmente moi desatendido polas tradicionais fontes de financiamento.

A pesar de que o préstamo participativo se regula como unha operación de préstamo, as súas singulares características legais e financeiras convérteno nunha figura a medio camiño entre os recursos propios e os recursos alleos.

A regulación destes préstamos recóllese no Real Decreto-lei 7/1996, de 7 de xuño (coas modificacións introducidas pola disposición adicional segunda da Lei 10/1996, de 18 de decembro; Real Decreto Lexislativo 4/2004, de 5 de marzo; Lei 24/2005, de 18 de novembro; Lei 16/2007, de 4 de xullo) (Este documento se atopa dentro do apartado de documentación complementaria do tema).

O préstamo participativo presenta as seguintes características básicas:

a) Consideración como fondos propios
A efectos da redución de capital social e da disolución da sociedade como consecuencia de perdas, os préstamos participativos poden ser considerados como patrimonio contable. Este feito supón unha vantaxe para o prestatario, xa que, no caso de que se produza unha situación empresarial desfavorable, o préstamo participativo atrasará o momento do recoñecemento do concurso, e, por tanto, favorecerá remontar as perdas ao dilatar a vida da empresa.

b) Consideración de débeda subordinada
Seguindo co dereito concursal, na orde de prelación de créditos, este tipo de préstamos situaranse por detrás dos acredores comúns. Nestes casos o préstamo participativo terá a consideración contable de pasivo exixible

c) Tipos de interese
Parte fixa: trátase dunha parte independente da actividade empresarial (atendendo a un tipo de referencia máis un diferencial).

Parte variable: en función da evolución da actividade da empresa prestataria. Adoita ter un límite máximo co fin de evitar abusos nos períodos de bonanza.

c) Intereses deducibles.
Unha característica importante deste tipo de préstamo recae no feito de que a totalidade dos intereses, tanto da parte fixa como da parte participativa, son deducibles no Imposto sobre Sociedades.

d) Amortización anticipada.
No caso de realizar unha amortización anticipada do préstamo, incrementaranse os fondos propios na mesma contía que a amortización. O aumento dos fondos propios será por achegas diñeirarias, pero nunca para revalorizacións de activos ou ampliacións de capital con cargo a reservas, xa que en ambos os casos só se estaría realizando unha reclasificación contable sen achega de fondos. Este tipo de amortización levará unha penalización por cancelación anticipada expresada como unha porcentaxe, segundo estipúleo o contrato.

En calquera caso, como fórmula xurídica ten as seguintes vantaxes fronte ao préstamo ordinario:

Fronte ao préstamo ordinario o participativo ofrece as seguintes vantaxes:

• Aumenta os prazos de amortización do capital e a carencia
• Adapta a remuneración do capital ao ciclo económico da empresa receptora
• Difire a un ano o pago dunha parte dos intereses
• Permite un maior nivel de endebedamento
• Non require garantías patrimoniais

Capital risco
O Capital risco é outra fórmula de financiamento que ten gañado moita relevancia no caso de proxectos emprendedores ou innovadores.

Consiste na adquisición temporal (segundo se teña definido previamente) dunha porcentaxe minoritaria do capital social dunha empresa.

Se realiza a través da venda de parte do accionariado ou por medio dunha ampliación do capital social da empresa. As accións en venda son compradas, polo xeral, por investidores ou sociedades especializadas en investimentos, denominados fondos ou sociedades de capital risco. Trátase de investidores activos que entran na xestión directa e estratéxica da actividade empresarial aínda que non na operativa diaria, achegándolles un valor similar aos business angels.

Polo xeral, as empresas que acoden a este tipo de financiamento adoitan pertencer ao sector tecnolóxico pola necesidade de grandes investimentos durante os primeiros anos de funcionamento, mentres que os investidores acoden a este tipo de operacións para acadar, non exento de risco, unhas rendibilidades destacadas.

O obxectivo da empresa é poder contar con capacidade financeira para desenvolver o seu produto ou liña de negocio, mentres que a sociedade de capital risco busca obter un beneficio coa venda das accións ou a participación que tivese nesa empresa a través das plusvalías xeradas

Se poden identificar varios tipos de investimento en capital risco xeralmente recoñecidos, de maior a menor risco a asumir polos investidores:

1. Investimentos semente (Seed): Enfocada a empresas recentemente creadas ou aínda valorándose a súa creación pero cun potencial moi grande de entrada no mercado. O investimento obtense co fin de elaborar estudos de mercado ou probar prototipos do produto que vai introducir e comprobar o grao de aceptación no consumidor. Nesta liña as universidades (no caso de Galicia a Universidade de Santiago) ou a propia Administración Pública (tamén no caso de Galicia a Consellería de Economía, Emprego e Industria) adoitan a contar con instrumentos de este tipo para proxectos altamente innovadores ou cunha carga elevada de I+D traducible a produto no mercado.
2. Investimentos de arranque (Start-up): son empresas que están a iniciar a súa actividade cun importante potencial e non comezaron a obter beneficios ou comezan a obtelos. Tal e como se comentaba , neste caso o capital risco achega recursos para acompañar o proceso de produción e comercialización do produto.
3. Investimentos de crecemento (Expansion capital): dirixidos a empresas que xa posúen unha experiencia previa, minorando a incerteza ou o risco debido a que posúe datos históricos. O obxectivo deste financiamento é aumentar a cota de mercado, crear novos produtos ou acceder a novos mercados.

Crowdfunding
O crowdfunding ou micromecenazgo é outra fórmula de financiamento actualmente moi difundido tanto para proxectos empresariais como iniciativas sociais grazas á forza e expansión das redes sociais na Internet.

É un tipo de financiamento colectivo (composto por un volume elevado de persoas que non teñen porque coñecerse) baseado en doazóns a cambio dunha recompensa ou contrapartida.

A base do seu funcionamento parte da publicación (en redes sociais, webs especializadas, ...) dun proxecto durante un tempo determinado (entre 30 e 90 días) onde se informa sobre o proxecto que require de apoio, o financiamento necesario e os obxectivos que se pretenden obter. No portal ou páxina web se pon a disposición de todas as persoas potencialmente interesadas toda a información de referencia de cara a poder valorar se cooperan ou non.

Loxicamente, unha vez finalizado o tempo de recadación existen dúas saídas:

1. Acadar o financiamento necesario: a empresa recibe as doazóns e a cambio lle dá a cada participante a contraprestación correspondente acordada no prazo estipulado.
2. Non se acada o financiamento necesario: Neste caso, ademais de que o proxecto se pode pospoñer ou abandonarse, as achegas non chegan a entregarse.

En función das fórmulas de participación se poden identificar 4 modelos de plataformas interactivas de crowdfunding:

• De participación: os fondos recadados se achegan a cambio de accións ou participacións sobre o proxecto.
• De préstamo: o financiamento outorgado implica a devolución dos fondos facilitados máis uns intereses.
• De recompensas: é o tipo de crowdfunding máis habitual. A achega se recompensa con premios, mostras e cantidades proporcionais dos produtos que xeran os proxectos en función da cantidade achegada ao proxecto.
• De doazóns: vinculados principalmente a proxectos solidarios ou non lucrativos xa que non existe ningunha contraprestación.

Neste enlace se pode obter maior información de redes de crowdfunding que operan en España (lista non limitada nin pechada).

Sociedades de garantía recíproca
Como fórmula adicional para que as empresas poidan acceder ao financiamento se atopa as Sociedades de Garantía Recíproca.

As sociedades de garantía recíproca (SGR) son entidades financeiras sen ánimo de lucro, supervisadas polo Banco de España, e cun ámbito de actuación específico, que adoita ser a comunidade autónoma (en Galicia, entre outras están Afigal e Sogarpo), e representan outra fórmula diferenciada e xa moi consolidada na actividade empresarial.

Teñen como obxectivo facilitar o acceso ao financiamento dos socios que forman a SGR, así como de proporcionar mellores condicións de financiamento a través de convenios e acordos e concesión de avais (tanto económicos como técnicos) coas diferentes entidades financeiras, ou as administracións públicas existentes (como é o caso do Igape en Galicia).

Os socios que forman a SGR poden ser autónomos ou pemes.

En definitiva, basean o seu funcionamento en que este tipo de organizacións actúa como avalista dun proxecto fronte a unha entidade financeira, respondendo perante a empresa que desexa elaborar o proxecto e que é socio da SGR.

Entre as súas funcións están:

• Negociar e conseguir para as empresas que a integran mellores condicións nas operacións financeiras que formalicen.
• Outorgar avais financeiros, técnicos e especiais ás empresas socias, obtendo mellores condicións (en tipo de interese, prazo ou comisións).
• Prestar servizos de asistencia e asesoramento financeiro sobre as fórmulas de financiamento máis idóneas.
• E xerar unha canle máis áxil e eficaz nas operacións acollidas a liñas de crédito subvencionadas por AA.PP. como o IGAPE, ICO,...
• Para os casos de falta de pagamento ou morosidade da empresa avalada, as SGR posúen un seguro ou reaval, que funciona a través dunha empresa pública denominada Compañía Española de Reafianzamiento (CERSA), que asume parte do risco que leva este tipo de sociedades, garantido ata un 75% da cantidade impagada (en función da operación).

Administración públicas
Ademais das formas de financiamento estudadas anteriormente, centradas basicamente no mercado financeiro privado, tamén as empresas poden acceder ao financiamento que achegan as entidades e administracións públicas, que se centra especialmente no apoio a investimentos para a consolidación e o crecemento das empresas (para equipamentos, internacionalización, etc.).

En xeral, se trata de entidades públicas sen ánimo de lucro coa participación do Estado ou dunha administración autonómica cuxa finalidade consiste na promoción e desenvolvemento da actividade empresarial no seu territorio onde operan, co obxectivo de abrir novas vías de financiamento e apoio ao desenvolvemento empresarial, con fórmulas lixeiramente menos esixentes que as que se ofrecen no mercado financeiro ordinario.

As condicións favorables que ofrecen xeralmente se centran en:

Máis anos de carencia

Máis anos de duración do préstamo ou financiamento

Eliminación das comisións

Menor tipo de interese

Eliminación ou redución de impostos

Ou desgravacións e bonificacións fiscais e nas cotas da seguridade social da empresa

As principais entidades que outorgan este tipo de liñas son as seguintes:

• Instituto de Crédito Oficial (ICO)
• Instituto Español de Comercio Exterior (ICEX)
• Empresa Nacional de Innovación (ENISA)
• Dirección Xeral de Política da PEME (cos programas Innoempresa)
• Instituto Galego de Promoción Económica (IGAPE)

FONTE: NOVA CONSULTORES